Prolog

Rok 2011

W domu rozległo się donośne pukanie do drzwi.

- Chwileczkę! Już idę!
Drobna kobieta z blond kręconymi włosami, zbiegła po schodach. Miała na sobie kwiecistą sukienkę, która sięgała jej tuż za kolana z czarnym paskiem, który podkreślał jej szczupłą talie, była koło czterdziestki, co potwierdzały zmarszczki na jej bladej twarzy.
Kobieta podeszła do dębowych drzwi i lekko je uchyliła.
- W czym mogę pomóc?
Zapytała zdenerwowana, przenosząc wzrok z jednego policjanta na drugiego.
- Pani... - Wyższy policjant zajrzał do notesu. - Reed?
Kobieta pokiwała twierdząco głową i przygryzła wargę.
- Czy w domu jest pani córka Clarissa Lilly Reed?
Serce kobiety coraz szybciej łomotało w jej klatce piersiowej, nie mogąc wydobyć z siebie ani słowa tylko kiwnęła głową.
- Clary! Zejdź proszę!
Pani Reed cofnęła się odrobinę i zawołała swoją córkę.
- O co chodzi?
Zapytała zmartwionym głosem policjantów, którzy tylko wymienili się porozumiewawczymi spojrzeniami nie odpowiadając kobiecie.
- Czego znowu chcesz?
Z wnętrza domu dobiegł słaby głos, a zaraz za nim było słychać tupot stóp. Po chwili obok kobiety stanęła dziewczyna w brązowych włosach i z hipnotyzującymi karmelowymi oczami. Było dosyć podobna do starszej kobiety. Miała na sobie jeansowe spodenki i żółtą bokserkę, która opinała się na jej szczupłym ciele.
- Musimy zabrać pani córkę na komisariat. Jest podejrzana o kradzieże, rozboje i pobicie ze skutkiem ciężkiego uszkodzenia ciała. -
Powiedział ze spokojem niższy policjant wyciągając kajdanki z tylnej kieszeni.
- Ale ona ma dopiero piętnaście lat.
Wydusiła po chwili starsza blondynka. Łzy zbierały się w jej niebieskich oczach, a bezsilność doprowadzała ją do szaleństwa.
- Chodź z nami.
Powiedział starszy policjant wyciągając dziewczynę z domu.
- Zostawcie mnie.
Szatynka próbowała się wyrwać, jednak niższy policjant skutecznie jej to uniemożliwił zakładając jej kajdanki na nadgarstki.
Kobieta nie wytrzymała i słona substancja zalała jej różowe policzki.
- Kochanie. - Wyszeptała dusząc się własnymi łzami.
- Skończ. - Warknęła młodsza szatynka posyłając matce ostatnie wściekłe spojrzenie.
Blondynka nadal nie rozumiała dlaczego jej córka ma cały czas do niej pretensje o przeprowadzkę z Los Angeles.
Swoimi niebieskimi oczami śledziła odjeżdżający radiowóz.

~*~

- Ogłaszam wyrok! Clarissa Lilly Reed zostaje skazana na pobyt w poprawczaku do ukończenia osiemnastego roku życia. Rozprawę uważam za zakończoną!

Stary mężczyzna koło sześćdziesiątki kilka razy uderzył młotkiem w dębowy blat. 

Do szatynki o karmelowych oczach podeszło dwóch policjantów i wyprowadzili ją z sali sądowej.

~*~

Rok 2013

- Justin! No proszę! Nie ciekawi cię jak jest poza naszą dzielnicą? Nie chcesz iść tam gdzie nasi rodzice nam zabraniali i zobaczyć czy tam jest na prawdę tak strasznie? - Blondyn zwrócił się do przyjaciela z proszącym wyrazem twarzy. 

- Christian, to jest wbrew zasadom. Dobrze wiesz, że nie możemy ich łamać.

Powiedział poważnie szatyn wracając do czytania książki. Jego brązowe włosy były na środku postawione, a po bokach delikatnie wygolone. Pulchne warki w kształcie serca uformowały się w prostą linię kiedy blondyn cały czas na niego napierał. 

- Drew! - Bo tak wołali na niego przyjaciele. - Proszę, tylko na godzinę i wracamy z powrotem się uczyć. - Blondyn spojrzał błagalnie w czekoladowe oczy szatyna.

- Dobrze. 

Westchnął Justin wstając z krzesła w bibliotece. Schował książkę od fizyki do swojego czarnego plecaka i założył go na plecy. Poprawił drogą marynarkę z logo szkoły, do której uczęszczał i w raz z przyjacielem opuścili pomieszczenie z setkami książek. 

~*~

- Postaraj się nie wyróżniać. - Blondyn mruknął do Justina. Chłopak tylko kiwnął głową i ściągnął plecak ze swoich ramion. Ułożył go na tylnym siedzeniu i opuścił samochód przyjaciela.

- Więc gdzie mamy iść mądralo? 

Sapnął szatyn wskazując na pustą przestrzeń dookoła. Nastolatkowie stali na placu, a dookoła nich były  stare bloki, całe w graffiti. Kawałki tynku odpadały z pogryzmolonych ścian, a smród stęchlizny dotarł do nosa Justina, przez co na twarzy chłopaka pojawił się grymas.

- Chodź. - Szepnął Christian idąc do przejścia pomiędzy blokami.

- To nie jest dobry pomysł. 

Szepnął szatyn podążając za przyjacielem. Zatrzymali się przy końcu bloku i obserwowali nieciekawą scenkę przed nimi.

- Gdzie są moje pieniądze Bruce!? - Warknął wysoki brunet, a przez szorstkość jego głosu przyjaciele głośno przełknęli ślinę cofając się do tyłu.

- Będę miał jutro! Wyluzuj bro. 

Rzucił od niechcenia umięśniony szatyn. Jego ciało było pokryte tatuażami, a łysa czaszka utwierdzała w przekonaniu Justina, że facet wygląda jak kryminalista z filmów. 

- Czas się skończył suko. - Syknął brunet, a jego prawa ręka sięgnęła do kieszeni jeansów, które luźno zwisały z jego bioder. 

- Jakieś ostatnie słowo Bruce? 

Zaśmiał się celując pistoletem w łysą czaszkę mężczyzny. Nastolatkowie stali w szoku z ustami uformowanymi w literę 'o', nie potrafili zrobić najmniejszego ruchu, więc stali nieruchomo i tępo wpatrywali się przed siebie.

Głośny huk rozległ się po okolicy, a ciało łysego mężczyzny padło na ziemie. Po chwili leżał już w kałuży własnej krwi. 

- Uciekajmy stąd. - Warknął Christian i zaczął ciągnąć przyjaciele w przeciwną stronę, jednak ten nie potrafił się ruszyć. 

- Pieprzony gówniarz. - Zabójca łysego mężczyzny warknął w stronę stronę Justina, który teraz sam stał przy bloku.

Chłopak zaczął się nerwowo rozglądać w poszukiwaniu przyjaciela, jednak nigdzie go nie było.

Kiedy chłopak chciał już nacisnąć spust i zabić Justina, w oddali usłyszał syreny policyjne.

- Kurwa. Gliny.

Szatyn podbiegł do Justina i wręczył mu broń i zniknął gdzieś pomiędzy starymi garażami. Chłopak wyrzucił broń z ręki i zaczął nerwowo się rozglądać. Kiedy dotarło do niego co się dzieje zaczął biec przed siebei w nie do końca znane mu miejsce.

- Tam biegnie! - Bieber usłyszał za sobą głos policjantów i przyśpieszył, jednak na darmo, ponieważ po chwili poczuł ręce łapiące go za ramię.

- Brawo młody, twoi rodzice z pewnością będą dumni odwiedzając syna w poprawczaku.

Warknął policjant wpychając Justina do radiowozu.

_______________________

Od Autorki:

Nigdy nie potrafiłam pisać prologów, więc przepraszam za te marne wypociny. Mam nadzieje, że kolejne rozdziały trochę bardziej mi wyjdą. 

Jeśli chcecie lepiej poznać bohaterów i ich historię wejdźcie w zakładkę 'Characters'