Rozdział 3 'I Can Help You'

Clary's Pov

- Clary. - Poczułam jak ktoś trzęsie moim ramieniem, nie czując się na siłach by wypowiedzieć chociaż słowo tylko jęknęłam. - Claryyy, ruszaj dupę i wstań.

- Spierdalaj. - Syknęłam.

- Ja ci dam spierdalaj mała suko. - Usłyszałam warknięcie. - Idę po wiadro!
Nie byłam rannym ptaszkiem, a budzenie mnie zazwyczaj nikomu nie wychodziło na dobre.

- Czego ty kurwa chcesz! - Krzyknęłam podciągając się do pozycji siedzącej. Nie byłam do końca pewna do kogo w ogóle mówię, ponieważ osoba zniknęła za drzwiami od łazienki.

- No Reed, w końcu wstałaś. - Znajomy chichot echem rozniósł się w moich uszach. Podniosłam wzrok, który natknał się na znajomą szatynkę opierającą się o framugę starych drzwi.

- Cat? - Wykrztusiłam po chwili, moje oczy były wytrzeszczone, a usta uformowane w literę 'o'. - Jak ty tu weszłaś? - Zapytałam już trochę spokojniej.

- Tak jak ty  z tąd wychodzisz. - Zaśmiała się.

- Jace przyszedł z tobą?

- Nie. - Odpowiedziała krótko.

- Przyszłam sama bo chciałam pogadać. - Poruszyła śmiesznie brwiami.

- Cat, wiesz że jak cię tu znajdą będziesz miała kłopoty, nie chce żeby ciebie też gdzieś zamkneli. - Pokręciłam zawiedziona głową.

- Dam sobie radę, mamo. - Zaśmiała się.
Znam tą dziewczynę cholernie długo, i nadal nie rozumiem skąd u niej taki dobry humor, powinnam zapoznać ja z Tysonem, on też jest taki 'dziwnie radosny'.

- Jasne. - Zawtórowałam śmiechem.

- A teraz do rzeczy, przyszłam tu bo uslyszałam o tym że obroniłaś nowego. - Powiedziała już trochę bardziej surowo.

- Ma coś w sobie co mnie interesuje. - Wzruszyłam ramionami.

- Chcesz żeby to co było z Jacem się powtórzyło? Serio tego chcesz Clary? Ledwo się po tym pozbierałaś...
- Czułam jak moje oczy ciemnieją, na zmianę zaciskałam i rozluźniałam dłonie chcąc opanować złość buzującą w moich żyłach.

- On nie jest Jacem. Nie waż się znowu o tym wspominać Cat. - Warknęłam.

- Ale Clary...

- Nie ma kurwa żadnego 'ale', Cat. - Przerwałam dziewczynie surowym tonem.

- Jak chcesz. - Syknęła, wstając. - Tylko nie waż mi sie kurwa przychodzić do mnie załamana, bo tym razem ci nie pomogę. - Mruknęła całkiem poważnie.

- Nie martw się o to. - Wycedziłam.

- Dobrze wiesz, że się martwię. - Westchnęła ponownie siadając koło mnie na łóżku.

- Dobrze wiesz, że nie ma powodu do zmartwień. - Odpowiedziałam prawie od razu.

- Clary... - Westchnęła ciężko i potarła dłońmi swoje skronie. - Pamiętasz? Zawsze tak mówiłaś. 'Nie martw się Cat! Dam radę, nie trafie do żadnego poprawczaka, nie masz powodów do zmartwień.' - Wycedziła piskliwym głosem. - I co z tego miałaś? - Nie czekając na moją odpowiedź kontynuowała. - Twoja zbytnia pewność siebie kiedyś cię zabije dziewczyno. - Pokręciła głową.

- Pragnę ci przypomnieć, że robiłaś dokładnie to samo co ja. I nie byłabym tutaj, przynajmniej nie sama gdybyście w tedy nie uciekli. - Wysyczałam przez zaciśnięte zęby. Nie mam już za złe swoim przyjaciołom za tamtą sytuacje... Byliśmy gówniarzami i wszyscy popełniliśmy kilka błędów, jednak gdzieś tam głęboko nadal mnie to bolało.

- Rozmawiałyśmy już o tym...

- Wiem. - Warknęłam kończąc temat.

- Po prostu uważaj na to co robisz. - W tym samym momencie telefon Cat wydał z siebie charakterystyczny dźwięk.

- To Jace. - Mruknęła zamyślona czytając wiadomość.
Obserwowałam ją uważnie w duszy licząc, że chłopak prosił o przekazanie mi czegoś.

- Muszę już iść, ochroniarze za kilka minut zaczynają obchód. Do zobaczenia mała. - Przytuliła mnie mocno, nic nie odpowiedziałam. Obserwowałam jak zakłada kaptur swojej czarnej bluzy na głowę i znika za drzwiami.

Justin's Pov

Wyszedłem z pokoju kierując się z Tysonem na stołówkę, szliśmy dosyć szybko w ciszy. Czułem się nie swojo kiedy wszyscy w okół pożerali mnie wzrokiem. Odziany byłem w granatowe spodnie, białą koszulkę na krótki rękaw, granatową marynarkę, której rękawy zagiąłem i czarne supry.
Moje oko nadal było podbite, a niektóre miejsca na mojej twarzy porozcinane przez silne uderzenia blondynki, jednak dzięki zimnym okładom i maścią, było to zdecydowanie mniej widoczne.

Poczułem jak wpadam na coś, a raczej na kogoś, po chwili upadłem na tyłek.

- Kurwa, czy ja zawsze muszę na kogoś wpaść. - Usłyszałem słaby głos, podniosłem się i spojrzałem na stojącą na przeciwko mnie szatynkę z naciągniętym kapturem na głowę, posłałem jej lekki uśmiech, który od razu odwzajemniła.

- Nic się nie stało. - Mruknąłem. Dziewczyna chciała mnie wyminąć i odejść, jednak zatrzymał ją donośny głos ochroniarza.

- Przepraszam panienkę. - Dziewczyna powoli odwróciła się twarzą do ochroniarza.
Widziałem niepewność w jej pięknych kocich oczach.

- A po co panience ten kaptur? - Pałką policyjną którą miał przy sobie wskazał na jej głowę przykrytą materiałem.

- A to? Umm... Zimno mi. - Odpowiedziała próbując  ukryć twarz.

- Pracuję tu dość długo i jakoś cię nie kojarzę.... - Powiedział podejrzliwie próbując zobaczyć twarz dziewczyny. - Musisz podejść pod ścinę żebym mógł cie przeszukać, ostatnio znaleziono alkohol w pokoju jednego z podopiecznych, to tak dla pewności.

Szatynka przełknęła głośno ślinę, spojrzałem na Tysona, który porozumiewawczo spojrzał mi w oczy. Chciałem jakoś pomóc tej dziewczynie, bo inaczej wpadła by w duże kłopoty.

- Proszę pana! Chyba sobie pan żartuje. Ta dziewczyna oprowadzała mnie po tym miejscu wczoraj, to... Ariana. - Skłamałem podchodząc bliżej do dziewczyny.
Wow... Drew kłamie... Nigdy nie myślałem, że pomyślę choćby o czymś takim.

- Znasz ją? - Zapytał nadal nie do końca wierząc w moją historyjkę.

- Ależ oczywiście, że tak. - Zaśmiałem się.

- Musimy już iść z... Arianą, źle się czuje i właśnie szliśmy do pielęgniarki. - Powiedział z zimnym wyrazem twarzy Tyson.

- Mam cię na oku. - Powiedział bezpośrednio do dziewczyny, po czym posłał mi i Tysonowi ostanie mordercze spojrzenie za nim odszedł.

- O boże! - Westchnęła z ulgą tajemnicza szatynka. - Dziękuję wam za uratowanie mojego tyłka chłopcy. - Zaśmiała się.

- Jestem Cat. - Posłała nam uśmiech.

- Niema za co śliczna. - Mrugnął do niej Tyson, dziewczyna zachichotała. - Jestem Tyson, a to jest Justin. Nie wyglądasz mi na dilerkę, która dostarcza nam tu towar. - Zaśmiał się.

- Bo nią nie jestem, jeszcze raz wielkie dzięki. Narka. - Pomachała nam, po czym truchtem pobiegła w przeciwną stronę do stołówki.

- Okey, to było dziwne. - Tyson wyraził nasze myśli kiedy kontynuowaliśmy drogę na stołówkę.

- Zdecydowanie. - Zachichotałem.

Stanęliśmy przed drzwiami do pomieszczenia, które niosło ze sobą mnóstwo nie korzystnych dla mnie wspomnień. To nawet dosyć śmieszne biorąc pod uwagę, że to mój drugi dzień w tej placówce.
Moje ciało nadal było poobijane i z trudem wykonywałem jakikolwiek ruch, jednak zaciskałem jakoś zęby i starałem się jakoś wytrzymać.

- Idziesz? - Głos Tysona wyrwał mnie z zamyśleń.

Przygryzłem swoją brzoskwiniową wargę i kulejąc zrównałem kroku Tysonowi.
Doszliśmy do zielonych drzwi prowadzących wprost na stołówkę, poczułem ból w klatce piersiowej kiedy wydarzenia z poprzedniego dnia uderzyły we mnie jak grom z jasnego nieba.

Moje serce zaczęło bić coraz szybciej, chłopak pchnął drzwi które zaczęły się otwierać, co - jak dla mnie - trwało całą wieczność. Tyson wszedł pierwszy, a ja zaraz za nim nie chcąc zostać sam, przyśpieszyłem kroku.

Czułem jak wszystkie spojrzenia są zwrócone ku mojej osobie, przełknąłem ślinę i dalej chwiejącym się krokiem szedłem za Tysonem.

- Bieber! - Usłyszałem radosny śmiech, szybko zwróciłem głowę by zobaczyć tuż przy sobie zadowoloną Sam.

- Nie ma tu Reed, więc... Kto cię obroni? - Łobuzerski uśmiech pojawił się na jej twarzy.

Wszyscy dookoła nagle jak zaczarowywani wrócili do swoich poprzednich czynności i w ogóle nie interesowali się naszą dwójką.

- Sam, daj spokój. - Warknął Tyson.

- Jak tam Sami? Wyspałaś się?

Sam szybko wbiła swój wzrok w szatynkę stojącą tuż za nią, Clary wzięła kolejnego dużego gryza jabłka i z chytrym uśmieszkiem spojrzała na blondynkę. Skąd ona się tu wzięła? Jest jak jakiś ninja...

- Tak, a teraz odejdź Reed. Mam sprawy do załatwienia. - Odwróciła się z powrotem do mnie.

- Jak chcesz. - Clary wzruszyła ramionami i odeszła do stolika. Wytrzeszczyłem oczy wiedząc co się teraz stanie, nie chciałem znów wylądować nieprzytomny u pielęgniarki.
Sam też najwyraźniej niezdziwiona odpowiedzią szatynki chwile stała w szoku.

- Spierdalaj Sam. - Warknął Tyson kiedy blondynka otworzyła usta by coś powiedzieć.

- Tyson nie zawsze będzie chronił twój chudy tyłek Justin. - Mruknęła zadowolona Sam i odeszła. Mój żołądek zacisnął się nie przyjemnie, a ręce nie chciały przestać się pocić ze zdenerwowania.

- Chodź. - Tyson pociągnął mnie za sobą. Doszliśmy do okna przy którym wydawali jedzenie, oboje wzięliśmy swoje tacki i usiedliśmy przy pierwszym lepszym stoliku. Cały czas byłem w szoku, a wszystko co widziałem było jak przez... gęstą mgłę. Po chwili chłopak wyrwał mnie z transu.

- Justin, wyluzuj. - Zaśmiał się trącając mnie w bok.

- Tak, oczywiście. - Potrząsnąłem głową i spojrzałem na swoją tacę, było na niej coś w rodzaju frytek, jakiegoś podejrzanego mięsa w sosie i do tego sok. Powiedzenie, że to pachniało źle było by okropnym kłamstwem! To pachniało i wyglądało ohydnie, jak coś rozkładającego się.
Grymas zagościł na mojej twarzy i pomimo wielkiego głodu odsunąłem od siebie tacę z 'jedzeniem' - jeśli to coś w ogóle można tak nazwać - Tyson posłał mi porozumiewawcze spojrzenie.

- Doskonale cię rozumiem. - Zaśmiał się. - Musisz się przyzwyczaić. - Wzruszył ramionami.

- Wrócę do pokoju, nie czuje się zbyt dobrze. - Mruknąłem wstając.

- Jasne, zaraz do ciebie dojdę, tylko zjem. - Skrzywiłem się kiedy zobaczyłem jak chłopak wpycha sobie ohydne mięso do ust. Odwróciłem wzrok i wyszedłem z pomieszczenia śmierdzącego tłuszczem.

Przeszedłem przez kilka krętych korytarzy, kiedy nagle poczułem jak ktoś ciągnie mnie na bok. I tak posiniaczonymi plecami mocno uderzyłem o ścianę.

- Jak miło cię widzieć Bieber. - Sarkastyczny głos blondynki rozniósł się w moich uszach.

- Sam, proszę zostaw mnie. - Wycedziłem nie patrząc jej w oczy.

- Justin! Tu jesteś. - Clary stanęła zaraz koło Sam i posłała jej mordercze spojrzenie.

- Spadaj stąd Sam. - Mruknęła ze sztucznym uśmiechem szatynka. Wiązka przekleństw uciekła z ust Sam, posłała mi ostatnie spojrzenie i odeszła.

- J-jak ty? Przecież byłaś na stołówce? - Zapytałem zmieszany marszcząc brwi.

- Kiedy wyszedłeś ze stołówki Sam wyszła zaraz za tobą, więc cię śledziłam. - Mruknęła ciągnąc mnie wzdłuż korytarza.

- To logiczne. - Przytaknąłem, dziewczyna wepchnęła mnie do jakiegoś pokoju, a sama weszła do niego zaraz za mną. Zakluczyła drzwi i usiadła na łóżku.

- Mam dla ciebie propozycje. - Zaczęła. Zmarszczyłem brwi niezbyt wiedząc co ma na myśli. Rozejrzałem się po pomieszczeniu.
Było dosyć przytulne, jednak nic nie umili starych pomieszczeń z tego budynku.
Ściany były szare, a podłoga wyłożona fioletową, już lekko ubrudzoną i starą wykładziną.
Przy drzwiach stała stara szafa, a tuż koło niej komoda, dokładnie takie same jak w pokoju moim i Tysona.
Łóżko było przykryte czarną narzutą na której leżało kilka starych poduszek.

- Jaką propozycję? - Usiadłem naprzeciwko niej na łóżku.

- Pomogę ci. - Powiedziała pewnie.

- Pomożesz? - Powtórzyłem nie do końca pewny czy dobrze słyszałem.

- Tak, pomogę ci z Sam, innymi dzieciakami z tego miejsca, pomogę ci się zmienić, pokażę ci co jest po tej drugiej stronie medalu Bieber. Nauczę cię być normalnym.

Przygryzłem wargę. Naprawdę chciałem jakoś przeżyć w tym miejscu, a jeśli to był jedyny sposób by przetrwać, byłem w stanie się poświęcić.

- Ale ty też mi w czymś pomożesz. - Łobuzerski uśmiech pojawił się na jej twarzy.

- W jaki sposób? - Dopytałem dokładnie się jej przyglądając.

______________________________________

Od Autorki: 
3 rozdział ;) Jeszcze nic takiego się nie dzieje, jednak wszystko się rozkręci, musicie dać mi czas :D Jak myślicie co Clary będzie chciała w zamian za pomoc? :> Dziękuję Wam kochani za tyle wyświetleń i komentarzy :) Baaardzo dziękuję, jednak przepraszam za opóźnienia :/ Nie wyrobiłam się, jednak nie jestem robotem, tak? :) Rozdział niezbyt mi wyszedł i nie jestem w 100% z niego zadowolona, ale już chciałam go dodać żebyście nie musieli dłużej czekać :)

Kocham Was i do następnego! ☻♥☺